نوع: پلی‌آمیدها.
مزایا: نسبت ترکیب مناسب، عمر بالا، مناسب برای کارکرد در دمای اتاق، مناسب جهت مرطوب ساختن بتن، انعطاف‌پذیری بالا، نوسانات پایین اپوکسی، درجه‌ی سمومیت پایین.
معایب: ویسکوزیته‌ی نسبتاً بالا، عملکرد نامناسب در دماهای پایین، عدم داشتن رنگ چشم‌نواز، هزینه‌ی بالا برای تهیه.
کاربرد: مناسب جهت تهیه و نگهداری پوشش‌های دریای، مناسب برای تهیه‌ی پوشش‌ها در مهندسی عمران، مناسب جهت تهیه‌ی چسب‌ها.
نوع: انیدریدها.
مزایا: مقاومت بالا در دماهای نسبتاً بالا، ظرفیت بالا در برابر خستگی حرارتی، خواص الکتریکی و مکانیکی مناسب، انقباض و ویسکوزیته پایین اپوکسی، طول عمر بالا.
معایب: سیکل آماده‌سازی نسبتاً طولانی در دماهای بالا (200 درجه سلسیوس)
کاربرد: مناسب جهت تهیه انواع پوشش‌ها و کامپوزیت‌ها و کپسوله‌سازی.
نوع: کاتالیتیک‌ها.
مزایا: طول عمر نسبتاً بالا و مقاومت حرارتی زیاد.
معایب: بسیار شکننده و حساس به رطوبت.
کاربرد: مناسب جهت تهیه انواع چسب‌ها، پوشش‌های پودری و کپسوله‌سازی الکتریکی.
نوع: دیسیان‌دی‌آمید.
مزایا: خواص الکتریکی مناسب، مقاومت حرارتی نسبتاً زیاد در سیستم‌های نهان.
معایب: عدم سازگاری با رزین‌های اپوکسی.
کاربرد: مناسب جهت تهیه پوشش‌های پودری در سیستم‌های الکتریکی فشرده تهیه‌ی انواع چسب‌ها.
نوع: پلی‌استرهای کربوکسیلیک منقطع‌شده.
مزایا: مقاومت مناسب در شرایط آب‌وهوایی مختلف، مقاومت زیاد در برابر فرسایش، خواص مکانیکی مناسب و قمیت نسبتاً اندک.
معایب: مقاومت مکانیکی ضعیف.
کاربرد: مناسب جهت تهیه پوشش‌های پودری.
نوع: ایزوسیانیدها.
مزایا: آماده‌سازی سریع در شرایط آب‌وهوایی سرد، انعطاف‌پذیری خوب و مقاومت در برابر حلال‌ها.
معایب: حساس به رطوبت و سمی بودن.
کاربرد: مناسب جهت تهیه‌ی پوشش‌های پودری و پوشش‌های نگهدارنده.
نوع: فنل‌فرمالدئید و نوولاک‌ها.
مزایا: مقاومت شیمیایی مناسب، خواص الکتریکی مناسب، پایداری خوب و سازگاری با انواع اپوکسی‌ها و مقاومت دمایی بالا.
معایب: جامد بوده و نقطه ذوب بالایی دارد، چرخه آماده‌سازی طولانی در دماهای بالا و پایداری UV نسبتاً پایین.
درباره این سایت